Dagboekfragment week 20.
Niemand heeft me op voorhand gezegd dat ik dan ook maar ineens opnieuw zou rouwen over mijn grootouders? Daar zouden ze eens een programma over moeten maken. Over rouw en dan niet over de meest interessante overlijdens maar rouw door de gewone mens. Zodat er een soort van handleiding is.
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 20.
Dag mammie,
Twee weken geleden fietste ik een toer van 50km. Op ‘t gemak richting Oelegem om bij Rudy coronagewijs onze zinken gieter op te halen. Langs Wommelgem om iets af te geven op veilige afstand. Ik speelde dus voor pakjesdienst en ondertussen was mijn hoofd leeg.
Bij diezelfde gieter kreeg ik nog een Humo mee waar een artikel in stond over "Ten Oorlog", het nieuwe programma van Arnout Hauben. Rudy en ik hadden het over grootouders. De liefde en speciale band tussen grootouder en kind.
“ Ik mis mijn grootouders in mijn leven. Ze waren mijn gidsen.”
... zei Arnout in dat artikel. Het pakte me. Ik mis mijn eigen grootouders nog altijd even hard. Ik was negen toen de eerste overleed maar pas 36 toen de laatste stierf.
Luiz is 14 en jij bent er niet meer.
Ik weet dat hij je mist. En ik mis het ook dat hij nu niet meer terecht kan bij zijn Moeke. Hoe dikwijls heb ik je niet gebeld en gezegd dat hem iets dwars zat maar dat ik het er niet uit kreeg. Of jij eens wilde polsen. Het duurde meestal niet lang voor ik dan via jou te horen kreeg wat er mis was. Vaak kleine dingetjes waar we wat om moesten lachen. Soms wat serieuzere zaken die we echt opvolgden.
Ik zeg bewust “we”. Ik besef nu immers dat ouderschap, als je geluk hebt, een samenspel is tussen ouders en grootouders. En ik voel pijn voor iedereen die deze dans niet kan dansen. Die alleen ouder is, zonder hulp van een oudere generatie die vanuit ervaring en wijsheid berust in het groter worden.
Toen Luiz geboren was, belde ik je op vanuit het ziekenhuis. Je was aan het werk en ik vroeg of je nog veel werk te doen had en geen zin had in een halve dag vakantie. “Ja maar ik kan toch niet gewoon een halve dag pakken?”. “Ook niet om je kleinzoon te bezoeken?” Ik denk dat het 20 minuten heeft geduurd voor je in mijn ziekenhuiskamer stond. Je bent van Deurne-Noord naar Antwerpen-Centrum gereden met een snelheid die volgens mij niet echt overeenstemde met de verkeersregels.
Je werd op slag verliefd. Die liefde is nooit overgegaan. En zelf heb ik ook alleen maar liefde ervaren van mijn grootouders. Er was alleen maar liefde.
En dat is toch het toverwoord hé mams,
liefde.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
