Dagboekfragment week 23.
Vakantie. Deze week doe ik alsof alles normaal is en neem ik vakantie om alleen maar plezante dingen te doen. Fuck this! Ik heb er genoeg van om me alleen maar moe te voelen. De blauwe plekken op mijn ziel mogen eindelijk wel eens geel worden.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 23.
Dag Mams,
Ik ben nog steeds moe. Ik ben op dieet. Ik heb vakantie. Ik slaap 16u per dag. Dat vat het zo een beetje samen. Deze week nam ik ook vakantie van jou. Ik wou gewoon 1 week niks voelen, met mijn handen in de grond wroeten en bloemen en groenten planten, de hele dag fietsen in het bos terwijl de zon door de bomen schijnt, luisteren naar podcasts over helden en lang geleden verhalen.
Maar zo werkt het niet hé. Dat is zoals vakantie nemen, eindelijk ontspannen en dan gegarandeerd ziek worden omdat je lijf eindelijk rust krijgt. Hier ben je dan, dood maar levendig aanwezig in mijn hoofd. Daar gaan mijn voornemens. De plantjes zijn dan maar door Edward in de grond gezet. Van het idee te fietsen in het bos word ik nu al moe en ik val constant in slaap terwijl ik luister naar Bart Van Loon zijn zalige vertelstem over De Bourgondiërs.
Ik ben nog steeds zo moe. Echt helemaal uitgeput. Futloos en geen energie. We zijn ongeveer 5 maanden verder. Ik heb het gevoel dat ik nog geen stap vooruit ben gegaan. Verdriet is een trouwe maar slechte levensgezel. Iemand zei me vorige week: “Je kan je ook wentelen in je verdriet omdat je op die manier je moeder levend houdt.” Dat is het niet. Ik wil me niet wentelen in mijn verdriet. Het mag er zijn maar ik ben ook realistisch genoeg om te beseffen er nog een heel leven na jou is. Ik wil dat leven ook leven. Ik verlang er ook naar. Opnieuw voluit kunnen leven en terugkijken naar jou met plezier.
Ik ben alleen zo moe. Het lukt me niet. De enige keer in mijn leven dat ik zo moe ben geweest is 23 jaar geleden toen de artsen ontdekten dat ik een aangeboren immuunstoornis heb. Jij hebt toen hemel en aarde verzet om duidelijk te maken dat ik geen depressie had. Dat jij vanuit je vak echt wel wist wat een depressie was en dat ik dat niet was. Ik denk dat ze toen, gewoon om van jouw gezaag vanaf te zijn, verder hebben gezocht. Ik kan het me zo voorstellen.
Ik ben je te vroeg verloren. Het is moeilijk om mezelf opnieuw vorm te geven. Hoewel we wisten dat je ging sterven, was ik absoluut niet voorbereid op een leven zonder jou.
Het voelt als nooit meer op vakantie gaan.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
