Over week 24.
Ik ontdekte dat ik er niet alleen voorstond. Dat er nog iemand was die perfect begreep hoe ik me voelde. Ik ontdekte dat Sarah en ik de laatsten in onze vrouwenlijn zijn, dat het stopt bij ons. Dat ik geen voormoeder zal zijn voor mijn dochters of nichtjes. Dat wij de laatsten zijn van een lange lijn rebelse en vrijgevochten vrouwen.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 24.
Dag Mams,
De wereld staat in brand. Niet alleen die van mij maar de hele wereld. De USA kunnen we bijna de DSA (Departed States of America) noemen. Corona Pandemie doet wederom zijn opmars. De vraag is niet of maar wanneer we getroffen worden door een nieuwe virusgolf en de belgen zijn weer meesters in het omzeilen van maatregelen. Dat is het zo’n beetje voor afgelopen week. Ik laat in het midden of het terecht is dat er zoveel geweld en overtredingen plaatsvinden. Dit is mijn brief aan jou, geen sociaal of politiek statement.
Ik ben nu 3 weken op dieet en nog geen kilo afgevallen maar ik voel wel dat het gezonder eten heel veel doet aan mijn humeur en mijn gemoed. ‘Je bent wat je eet’, zeggen ze. Op dit moment is dat dan suikervrij en zeer weinig koolhydraten. Ik moet mezelf in ieder geval niet meer voortslepen.
We zijn juni gestart. De maand van jouw verjaardag. Op 21 juni zal ik mijn dieet opzij zetten en houd ik een vettige zondag (een maaltijd bestaande uit gefrituurde hapjes n.v.d.r.) en zal ik huilen omdat het jouw eerste verjaardag is zonder jou. Dan ben je zes maanden en 1 week dood.
Ik heb vorige week voor het eerst over jou gepraat in plaats van geschreven. Met Martine. Met haar ga ik nog altijd wandelen en omdat ze zelf ook haar mama verloor vorig jaar zei ze tijdens onze wandeling de juiste dingen. Ik voelde me lichter worden.
“Als je mama sterft”, zei ze, “dan ben je ook geen dochter van ... meer. Voor het eerst in je hele leven neem je een verantwoordelijkheid voor je eigen leven op. Er is geen back-up meer, geen sparringpartner en geen voorbeeld.” Dat kwam aan. Want ik realiseer me dat ondanks een waanzinnige toffe plusmama en een fantastische schoonmama, mijn vrouwenlijn alleen nog maar in het voorouderveld ligt. Ik ben de volgende in lijn. Bij mij en Sarah stopt het. Wij zijn de laatsten. Er zijn geen vrouwen meer om onze bloedlijnen aan door te geven.
Er klikte ook iets, diep in mezelf. Hier moet ik iets mee. Ik weet nog niet wat. Voorlopig laat ik dat nog rusten. Maar ik wil ze wel eren. Al die vrouwen die mij zijn voorgegaan. Ik wil er iets mee. Naar hen op zoek gaan. Ze leren kennen. Omdat elk van hen, zoals jij, in mij leeft. Ik ben degene waarin onze vrouwenlijn samenkomt. Al die kennis en wijsheid mag niet verloren gaan. Ik ga dus op zoek naar jou en al mijn grootmoeders.
Liefs, Katrien
ps: Ik moet er een beetje mee lachen. Oude jij zou haar ogen gedraaid hebben maar zieke jij zou ontroerd geweest zijn. Want je zou het ook gevoeld hebben, dat weet ik zeker. Daarvoor heb ik je te goed leren kennen de afgelopen twee jaar.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
