Dagboekfragment week 26.
Deze week ben je jarig. We besloten er een echt feest van te maken omdat het nu eenmaal geen zin heeft om een hele dag als een kieken zonder kop rond te lopen. Dan kunnen we maar beter met alle kiekens samentroepen rond een lekker pot eten.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 23.
Dag Mams,
Zondag komen we in onze bubbel samen om jouw verjaardag te vieren. Maar omdat Rudi door de corona toestanden zijn verjaardagsfeest aan zich voorbij moest laten gaan, vieren we eigenlijk ook zijn verjaardag. Maar omdat we met Nieuwjaar niet zijn samengekomen omdat jij toen net overleden was, vieren we eigenlijk Nieuwjaar voor Rudi zijn verjaardag op jouw verjaardag. Ingewikkeld concept maar zolang wij het begrijpen is het allemaal ok.
We gaan er het beste van maken. Sarah en ik koken. We gaan lachen, plezier maken, de kleinkinderen rennen in het rond, de kippen lopen te kakelen. Ik zal samen met Rudi eens naar je moestuin gaan kijken. Het gaat zijn zoals alle andere jaren, niet?
Alleen jij bent er niet.
En nee, je bent er ook niet bij in ons hart en onzichtbaar. Je bent er gewoonweg niet.
Ik hoor mensen het graag zeggen hoor dat je altijd bij ons zal zijn. Ik word er kwaad van omdat het niets zegt. Ik weet dat ik niet mag oordelen maar als ik zoiets hoor dan kan ik niet nalaten om te denken. “Wacht tot jij je moeder verliest. Dan wil ik je nog eens horen zeggen dat ze er altijd zal zijn.”
Misschien komt dat nog. Misschien moet je daarvoor in een andere fase van rouw zitten om zoiets te kunnen denken en voelen. Misschien is het gewoon niet aan mij besteed. Ik ben een lange rouwer. Dat weet ik uit ervaring. Ik doe er best een aantal jaren over vooraleer ik opnieuw naar foto’s kan kijken. Of iets over jou kan vertellen dat langer duurt dan 2 minuten. Misschien is dat soort uitspraken gewoon niet aan mij besteed.
Ik ben er zelf ook mee gestopt. Als mensen me nu vertellen dat ze hun moeder of vader verloren zijn, dan knik ik en zeg dat ik hun pijn niet kan voelen maar dat ik wel weet wat het is om een dochter zonder moeder te zijn en dat het pijn doet. Een pijn van die orde dat je er niet aan kan denken want dan voel je het mes in je hart. Die scherpe stekende stoot die ervoor zorgt dat je even naar adem hapt en verlamt. Ik krijg ook onmiddellijk keelpijn en ik weet dat ik op dat moment eigenlijk iets wil uitspreken maar ik slik. Ik slik mijn pijn in zodat die blijft ronddraaien in mijn maag en om dat tot rust te brengen, eet ik iets lekkers. Zo kom ik aan kilo’s overgewicht. Ik eet al 46 jaar lang mijn pijn op.
En ik weet niet of ik er klaar voor ben om die pijn te lossen. Maar wil ik er zelf nog 40 jaar bij doen, dan moet ik wel. Niet voor mezelf. Voor Luiz en de kleinkinderen die er nog niet zijn maar wel zullen komen.
Ondanks dit, ondanks alles. Ondanks het feit dat Sarah en ik momenteel maar wat rondhuppelen op deze wereld, zijn we ok. Hoewel alles een scherper kantje heeft dat er met de tijd zal moeten afslijten, zijn we ok. Er is nog plezier. We zitten niet in een hoekje te treuren. We leven ons leven. We zijn ok. We zijn .... ça va.
Liefs, Katrien
PS: Gisteren was ik 7 jaar getrouwd. Ik miste jouw sms bericht waarin je Edward feliciteert om het al zolang vol te houden met mij
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
