Dagboekfragment week 27.
Het sneeuwt.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 23.
Dag Mams,
Afgelopen zondag sneeuwde het. Niet in het echt maar wel in jouw tuin. Waar wij verzamelden rond de tafel om de nieuwjaarskalkoen te eten voor Rudy zijn verjaardag op jouw verjaardag. Vreemd gevoel. We lachten. We maakten plezier. Sarah en ik kookten. We aten. We ruimden op. We reden terug naar huis. Daar gebeurde het. In mijn eigen huis. Daar besefte ik het.
Onze eerste verjaardag zonder jou.
Het sneeuwde in mijn hart. Kille en bevroren tranen. Dit is het dan. Het leven gaat voort. Letterlijk, figuurlijk, spreekwoordelijk, metafysisch, natuurkundig en wreed. Overspoeld door schuldgevoel. “Hoe kan dit nu?”, dacht ik?“Waarom word ik niet overspoeld door verdriet?”, was een gedachte die de hele dag door mijn hoofd spookte? “Waarom ben ik niet triest?” en “Waarom stort ik niet in elkaar als een hoopje ellende?”
... gevolgd door ...
(Ik tegen mezelf)“Stomme geit! Alsof uw moeder zou willen dat ge als een zak patatten in de zetel ligt chips te vreten en zielig te doen. Raap uzelf bijeen en doe normaal.”
Ik ben in de fase dat ik niet meer weet wat ik voel of hoe ik het moet voelen. Misschien ben ik vanuit mijn werk zo vertrouwd met de dood dat ik mezelf er sneller van verlost voel. Of misschien ben ik dan toch ergens verdoofd geraakt. Of ben ik dan toch rapper dan gedacht op weg naar het nieuwe normaal? Of of of ...
Ik word er zot van. Ik slaap goed. Ik slaap slecht. Ik ben heel blij. Ik ben heel verdrietig. Ik ben heel flink. Ik ben té flink. Ik ga de rest van mijn leven mijn tijd niet verdoen. Ik lig als een voddenbaal op de zetel. Er is goed en er is slecht. Er is geen tussen. Mijn tussen is weg. Die heb jij meegenomen toen je dood ging. Mijn tussen is ook dood.
Dus wacht ik op mijn nieuwe tussen. Degene die verzacht en nuanceert. Degene die realiseert en droomt. Degene die lief is voor mezelf zonder oordeel en zonder verwachtingen.
Tussen hemel en aarde. Daar zit ik nu. Met een been mee in de dood en met het andere volop in het leven. Wachtend op een teken van jou. Zittend in de wachtkamer van de dokter. Wachtend op de trein op het perron. Schuilend voor de sneeuw die valt voor mij alleen ... op mijn eerste verjaardag zonder jou.
PS: ik ben boos op jou.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
