Week 28.
Ik werk en ik leef. Ik bewandel de wereld tussen de doden en levenden. Dat is mijn plek. Daar ben ik thuis. Maar ik leef. En ik ben van plan om dat voluit te doen. Voor de volle 100 procent.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 29.
Dag Mams,
Vorige week had ik er efkes genoeg van. Ik was doodmoe. Ik had al een nacht of 10 niet goed geslapen. Blijkbaar staat mijn neus scheef waardoor bij het liggen mijn neus dicht gaat. Dus word ik tientallen keren wakker en sta ik elke morgen doodmoe op met keelpijn. Binnenkort wordt de neus recht gezet.
Ik ga ondertussen ook naar de voedingspsychologe en dat proces hakt er stevig in. Ontdekken waarom je eet en uitkomen op een aantal niet zo prettige oorzaken. “Dat kan er ook nog wel bij”, denk ik dan. Ik eet omdat ik moe ben maar dat is maar voor 25% het probleem. Die andere 75 % dat is andere kak. Maar ik voel dat mijn mentale en emotionele rugzak al een beetje minder vol is. Ik voel lucht en luchtigheid. Geruststelling ook.
Afgelopen weekend was ik te gast in een mooie omgeving. De verscholen tuin in Deurne. Een heel weekend vol met systemische rituelen rond de voorouders. In gedachten zie ik je lachen en met je ogen draaien. Ik moet er zelf een beetje mee lachen terwijl ik hier in de zetel zit en dit neerschrijf. Maar voorouders en ik ... het is een match made in heaven.
Twee weken terug vroeg ik me af of het over was. Het rouwproces bedoel ik dan. Ik voelde niks meer. Dat dacht ik toch. Tot ik bij de psychologe kwam. Daar ging ik. Ik voelde niks meer omdat ik mezelf de hele week had verdoofd met eten. Veel eten en liefst zo ongezond mogelijk. Daarom heb ik vorige week niks geschreven.
Alles was gewoon teveel. Zelfs ademen deed pijn. Ik noem dit de fase van intensiteit. Alles is fel en helder. Alsof de zon altijd recht in mijn ogen schijnt en me verblind voor de wereld om mij heen. Eten was mijn zonnebril. Mijn schaduw. Nu ik dat niet meer gebruik (als het me lukt) om mezelf te verdoven, sta ik te bakken in de zon. En daar word ik heel erg moe van.
Los van dat proces, gaat het heel erg goed. De Ritual Coach Academy is echt van start gegaan en ik heb inschrijvingen voor de ontmoetingsdagen, voor de opleiding en voor de gratis driedaagse. Het mogen er altijd nog meer zijn maar ik ben al super content. Ik vond een online leerplatform voor de lessen. Momenteel ben ik bezig met de opnames van podcasts en oefeningen. Ik amuseer me in mijn atelier. Ik creëer. Ik denk. Ik dans en lach. Ik ontmoet vrienden nog eens in het echt en niet online. Ik plan onze vakantie in augustus. Frankrijk, Pousseaux. Oude en vertrouwde plek.
Ik werk en ik leef. Ik bewandel de wereld tussen de doden en levenden. Dat is mijn plek. Daar ben ik thuis. Maar ik leef. En ik ben van plan om dat voluit te doen. Voor de volle 100 procent.
Alleen jammer dat ik zo moe ben.
Liefs, Katrien
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
