Handen en voeten zorgen samen met het evenwicht voor een goed werkend evenwichtssysteem.
Als je volledig in het donker tast, maak je gebruik van je handen en voeten. Wat voel je dan? Ons tastzintuig beschermt ons, werkt als een alarmsysteem én we maken onderscheid tussen de verschillende soorten aanraking. Met handen en voeten nemen we een deel van onze omgeving waar en dat geeft waardevolle informatie aan ons evenwichtssysteem. Daardoor kunnen we ons goed bewegen, zelfs in het donker.
Clap your hands en stamp your feet.
(foto: eigen werk)
Volledig transcript:
Met handen en voeten.
Een paar jaar geleden zijn wij naar het muZIEum geweest en dat is een ja, het muZIEum is heel bijzonder ja, ...ehm... hoe moet ik het zeggen, een bijzonder bedrijf want je kwam daarbinnen en daar was allerlei informatie te vinden over mensen die blind zijn. En ze hebben daar ook ruimtes waar je naar binnen gaat en dat je even kan ervaren hoe het is als je blind bent.
En daar zijn we dus naartoe gegaan, ik samen met mijn man. En voor de ingang werden we opgevangen door een man die zelf blind is. Die legde ons uit wat er allemaal ging gebeuren. En we kregen een stok, een blindegeleidestok, om dus daar in de ruimte, waar we daarna naartoe zouden gaan, om daar dus ook dingen te kunnen voelen waar je bent, zodat je een beetje in de gaten houdt, dat je niet zomaar ergens tegenaan botst. En we kregen daar een beetje les in, hoe je dan met zo'n stok omgaat en zo en daarna werden we dus mee genomen naar die ruimte. Degene die ons opving, die heeft onze naam aangehoord, heeft ook even de hand op de schouder neergelegd en daardoor voelde hij ook de kleding die je droeg. Ik had een beetje een harige trui aan, dat kon hij daardoor ook voelen en hij wist dan ook dat Paula geassocieerd was met een soort, die harige, warme trui. En zo had ie dus bij iedereen een soort aanknopingspunt. Dat niet het alleen de naam was, maar ook dus even die aanraking op die schouder, dat ie wist wat daar nog bij hoorde. Dat kon hij waarschijnlijk beter onthouden.
En toen gingen we die ruimte in en daar was het helemaal donker! Pikkedonker! Je kon helemaal niets zien! Je had je ogen gewoon open. We hadden helemaal geen blinddoek of zo voor, maar omdat de omgeving zó donker was. Ja, daar mochten we dus gaan bewegen. Het enige is, dat ik af en toe dus ergens overheen wreef en dan kreeg je van die vonkjes, die je dan ziet. Je hebt het ook wel eens met synthetische kleding die je uitdoet, dat er allerlei vonkjes weg springen. Dat was het enige licht wat je af en toe had. En dat gebeurde maar heel af en toe.
Dus we komen daar binnen en met die stok ga je dus voelen waar je dus dan ...ehm... nou ja eventueel tegenaan komt. En dan voel je dus dat je ergens tegenaan komt. Dat hoor je aan het tikken van de stok, je voelt het aan de stok. En we voelden... aan m'n voeten voelde ik dat het een soort tapijt was, waar we op liepen, zacht. En op een gegeven moment kon ik met mijn handen voelen, dat we langs een bank liepen en op die bank daar lag een soort kleed. Dat kon ik met mijn handen voelen, ik kon het even aanraken, ik voelde ook dat het kleed loslag, dat je het op kon pakken en weer terug kon leggen.
En toen ben ik opzij gaan draaien en dan ging ik weer voelen en ik voelde dat daar een piano stond. En het was ook duidelijk, want op een gegeven moment kon ik daarop tikken, op duwen en dan hoorde je dus ook de pianoklanken. En bovenop die piano stonden allerlei prulletjes, een vaasje, een boek, allerlei dingetjes die ja, mensen dus op een piano hebben liggen, daar bovenop.
En ik hoorde van andere mensen die mee gingen -want we waren met een hele groep daarbinnen- dat die dus ook andere dingen daar aan het voelen waren. Niet zien dus (ha), alleen maar voelen. En die hadden een televisie gevoeld, een fauteuil, losse stoel die daar stond, een vaas met bloemen. Voorzichtig, want anders zou die daar omgaan. En zo kwam je van alles tegen in die ruimte. En het was dus een woonkamer waar je doorheen liep. Dat was op een gegeven wel duidelijk, ook wat je hoorde van de mensen om je heen en wat ik zelf dus ook voelde, van hé dit is een kamer.
En het grappige was, op een gegeven moment voelde je dat je ja, buiten kwam. Ik hoorde, ik voelde een container en de container, ja dat is best groot, je voelt het aan het plastic, je kunt hem op een gegeven moment open en dicht doen, dus het was duidelijk: daar stond een container. En ik voelde ook aan de ondergrond, aan mijn voeten dat ik op stenen liep, beetje een grindpad. En op een gegeven moment zelfs over een houten plank een stukje. En dat gevoel tussen, dus op de stenen lopen en die houten plank, is best een groot verschil en dat voel je dus gewoon met je voeten als je er overheen loopt.
En ...ehm... wat ik hoorde op een gegeven moment van andere mensen, hadden een stellage waar allerlei producten in stonden en toen bleek dat we een stukje van een winkel hadden. Dat we daar dus door een soort winkel liepen. En er was ook een kassa, een pinapparaat en dus die stellage met allerlei ja, producten als shampoo, flessen, een blik, al die dingen die je daar dan in zo'n... in een winkel die je tegenkomt. En op een gegeven moment liepen we nou ja, nog een keer, een soort bochtje om denk ik, weet ik eigenlijk niet eens, we werden een beetje geleid. Die begeleider, die had onze namen onthouden en af en toe noemde hij je naam en dan vroeg hij iets aan je: heb je dat gevoeld, heb je dat gemerkt, wat heb je daar gezien? Gezien... gevoeld! Echt heel wijs eigenlijk, want die blinde persoon, die wist precies wat er allemaal in die ruimte natuurlijk te zien was, dus die was ons aan het uitdagen om zoveel mogelijk te gaan ervaren, om zoveel mogelijk te gaan herkennen wat wij in die ruimte allemaal konden meemaken, konden voelen.
En daar liepen we op een gegeven moment, ja, wat ik zeg, een soort bocht om of zo en kwamen we op een plein. En waarom een plein? Omdat je de tegels voelde en het grappige is... ze hebben toen ook verkeersgeluiden daar laten horen, dus auto's die langs reden en fietsen met een fietsbel, wat murmelende stemmen van mensen op straat, af en toe het ruisen van de wind, dus alsof we buiten waren! Maar we waren nog steeds wel binnen in die ruimte, maar ze hadden dat wel heel mooi gemaakt dat je het op die manier toch kon ervaren.
En hij gaf ons op een gegeven moment aan, die begeleider, gaan jullie mee, dan gaan we hier even naar binnen. En ja, ...ehm... waar naar binnen? Op een gegeven moment mochten we daar dus aan een soort barretje zitten en bleek dat we in een soort cafeetje kwamen en daar gingen we aan de bar zitten. En hij was zelf dus de barman. Hij stond waarschijnlijk dus achter die bar. Ik heb geen idee verder hoe die bar eruitzag, maar daar zaten we wel aan. Daar hadden we steun aan en we konden dus op die kruk ook hoog zitten, dus écht een barkruk. Dat kon je allemaal voelen. Je voelt ook dat je iets hoger zit dan een gewone stoel, omdat je dus die afstand tussen de grond en waar je op zit, dat voel je.
En hij vroeg aan ons wat we wilden drinken en we moesten van tevoren wat kleingeld meenemen en zo. En er waren verschillende mogelijkheden. En op een gegeven moment kregen we een flesje aangereikt van wat je wilde hebben; chocomel, cola, seven up en dat werd aangereikt en dan moest je betalen. En als je dan een euro gaf, kreeg je daar geld voor terug. Want het was 50 cent, 50 eurocent of zo en dan kreeg je dus die 50 eurocent terug dus. Alleen wisten we zelf niet of we het juiste gaven, alleen die barman die wist het dan precies. Want dat was iemand, dat was die begeleider die zelf helemaal blind is. Dus die kon feilloos voelen welke munten hij aangereikt kreeg en wat hij dan terug moest geven.
Dus we hebben daar even wat gedronken, ondertussen een praatje met elkaar gemaakt, alles in het pikkedonker! Dat is écht een hele bijzondere ervaring. Aan het eind van dat iedereen klaar was met drinken, werd het weer netjes ingeleverd op de bar. Moest je het ook netjes op de bar neerzetten zonder dat het viel. Zijn we weer doorgelopen en kwamen we bij de uitgang.
En dat merkten we wel, want op een gegeven moment gingen we de deur door en toen zei hij ook: niet schrikken, want jullie komen strakjes weer terug in het licht. En dat was ook zo. De deur ging open en er was weer fel zonlicht. Dat was écht eventjes weer wennen, even je ogen laten wennen aan dat je ineens weer van alles kon zien. En we zijn nog even met die begeleider... hebben we daar staan praten. We mochten hem ook nog wat vragen stellen, toen zei hij ook: jullie kunnen elkaar nu allemaal zien, jullie weten nu met wie je in die ruimte bent geweest. Hij zegt: ik ben afhankelijk nog steeds van jullie stem, van wat jullie zeggen, van wat jullie... hoe jullie praten. Ik weet niet hoe jullie eruitzien. Dat weten jullie nu wel van elkaar. Dus hij gaf duidelijk aan dat wij al met meer informatie ...ehm... de wereld in keken en dat hij dat niet heeft.
Hij vertelde ook dat hij in zijn eigen huis feilloos de weg weet. Dat hij nooit ergens tegenaan botst of ergens overheen struikelt. Zolang daar niemand andere dingen neerlegde in zijn huis kon hij daar feilloos bewegen. En dat vond ik wel heel interessant om dat te horen en dat heeft mij ook gesterkt in... ik ben er daarna natuurlijk nog meer over gaan lezen en gaan onderzoeken van hoe dat nou precies zit. Maar dat voelen, samen met een goed werkend evenwichtssysteem, als je dat goed kan en je kan het goed voelen met je handen en met je voeten, dan kom je een heel eind!
Samen zorgt dat voor een heel goed evenwichtssysteem. En onze ogen en oren zijn daar een heel goed hulpmiddel bij. Maar als alleen de tast, want dat is het hè, dat hele voelen dat is ons tastzintuig, dat is, als dat goed functioneert met een goed werkend evenwichtssysteem, kunnen wij ons heel goed bewegen in een...
