Ik ben verkouden en dan doen een heleboel functies het in mijn lichaam minder, behalve...
De aflevering begint met een stukje tekst dat ook in het nieuwe boek 'Hoor jij wat ik hoor' staat. Het manuscript voor het boek is af. Een mijlpaal in het schrijfproces.
(foto: Pixabay-MissKarin)
Volledig transcript
Dit is de podcast 'Evenwicht, je leven'. De podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord. Je luistert naar Paula Hijne, ik ben auteur van het boek 'Evenwicht, in uitvoering'. En dat is het allereerste boek over dit fascinerende zintuig. Na de uitgave van het boek in 2020 kwam ik erachter dat er nog zó veel meer is te vertellen over het evenwicht, zowel fysiek als psychisch. En dan gaat het ook bij mij over de ziekte van Ménière, over tinnitus, over het gehoorverlies en over al die andere dingen die ik meemaak in mijn leven die een psychisch effect hebben, maar dus altijd wel weer een relatie hebben met dat evenwicht. Dit is seizoen 8, aflevering 2: Alles is minder, behalve...
En misschien heb je het al gehoord aan mijn stem, ik ben verkouden.
‘Ik ben enorm verkouden, ik heb een zere keel, ik heb een volle neus, ik kan helemaal niets meer ruiken en proeven en al mijn spieren in mijn lijf doen pijn en ik kan dus helemaal niet zo veel doen! Ik voel me slap. En het lijkt of ik watten in mijn oren heb, want ik hoor nagenoeg niets. Ik heb geen trek in eten. Ik kan me niet focussen op een boek of een puzzel of een gesprek. Er is helemaal geen concentratie. En ik ben zó moe! Alles in mijn lichaam doet het minder, behalve... ja de tinnitus. De tinnitus, het oorsuizen, die is harder in plaats van minder. Waarom wordt die niet minder als mijn hele lichaam wél minder presteert? Dat is toch gek!’
Nou, deze ervaring die is van járen geleden. Het is zelfs een ervaring van voordat ik ..ehm.. de ziekte van Ménière kreeg in 2006. Toen ik eenmaal in 2006 Ménière had en dus thuisbleef -niet meer naar school ging, afstand heb genomen van het onderwijs- toen ben ik eigenlijk helemaal niet meer verkouden geweest. En dat heeft zo geduurd tot 2021, want toen kreeg ik corona, zoals heel veel andere mensen. Dat was best een heftige, want een jaar lang heb ik helemaal niets meer kunnen ruiken en proeven. Gelukkig is dat heel langzaamaan weer teruggekomen, maar nog steeds zijn er momenten dat ik heel weinig proef. Vooral 's ochtends vroeg heb ik dat, als ik dan aan het ontbijt zit en ik ben dan aan het eten dan wil het nog wel eens dat ik helemaal niet proef wat ik eet. Ook het ruiken zal er dan niet helemaal zijn, dat zal ook niet helemaal goed zijn, net alsof het nog niet wakker is geworden. En dan merk ik dat later op de dag, dat het wel terugkomt. En dat ik dan later, als we 's avonds -eten we meestal warm- dat ik dan met het warme eten dan wel weer ja, met smaak kan eten. Dat ik het dan wel weer proef.
En ..ehm.. ja vroeger in het onderwijs, was ik regelmatig verkouden. Wel meerdere keren in het jaar. En sinds dus die corona, heb ik dat ook weer, dat ik een paar keer per jaar verkouden word. Net zoals nu. Is ook niet zo heel gek; er zijn allemaal mensen om me heen die allemaal verkouden worden en zo, dus het is niet raar dat ik dan ook aangestoken word, omdat ik ook met mensen om ga. Dat is misschien ook wel het verschil dat ik toen in 2006, dat ik thuis kwam te zitten en niet meer in het onderwijs werkte, dat ik ook heel veel minder sociale contacten had. En als je minder in contact komt met andere mensen, is de kans dat je verkouden wordt ook veel kleiner. Dus ik denk dat dat er ook mee te maken heeft. In ieder geval, nu kom ik wel weer heel veel met mensen in contact en misschien is dat ook de reden dat ik dan nu steeds veel, steeds meer, vaker verkouden ben.
En dat verhaal wat ik in het begin vertelde, dat is een stukje uit het boek 'Hoor jij wat ik hoor?' Dat boek heb ik nu geschreven. Het manuscript is klaar, maar daar wil ik even terugkomen, op dat verhaal zelf. Want dat verhaal past nu ook hè. Mijn neus zit verstopt, mijn oren zitten verstopt en alles klinkt heel dof en heel ver weg. Ik ben héél moe. Het voelt alsof ik zo elk moment weer in slaap kan vallen en ik heb eigenlijk nergens zin in. En toch ben ik gisterochtend, ben ik wel gaan sporten en ik ben ook naar het schrijfcafé gegaan. Dat is in het dorp hier, ik ben op de fiets nog weggeweest. Het was koud buiten en het is wel heel lekker als je dan toch een verstopte neus hebt. En het heeft me wel goed gedaan, dus ik kwam eigenlijk vol energie weer thuis. Sowieso na het sporten, maar ook na het schrijfcafé. Maar toen merkte ik 's avonds na het eten, dan word je weer wat moe en zo, dan begon ik ook weer volop te snotteren en dan doet alles het dus weer minder!
Alles dat... dat, je wordt wat slap ..ehm.. je hebt dan toch ook daarna helemaal nergens meer zin in 's avonds, maar een beetje zitten. Ja, alles doet dus het minder, behalve dus die tinnitus! Die blijft dus luid en duidelijk aanwezig. En dat verhaal dus over die verkoudheid en over dat alles minder wordt in je lichaam behalve die tinnitus, ja dat is natuurlijk een verhaal wat heel erg past in het boek over tinnitus.
En vorige week -het was het begin van januari- heb ik op die eerste werkdagen het manuscript af gemaakt. Dat heb ik een hele tijd laten liggen, want de vormgever die had aangegeven: 'ik kan pas in januari daarmee aan het werk'. En ik denk dat het goed is dat ik het een tijd weg heb kunnen leggen, want toen ik opnieuw dat manuscript door ging nemen, kwam ik erachter van hé, dat past veel beter daar! En als ik dit hoofdstuk nou in een ander hoofdstuk verdeel, een extra hoofdstuk, dan wordt het veel overzichtelijker. En zo heb ik dus een paar hele rigoureuze wijzigingen gedaan, waar ik achteraf heel blij mee ben dat ik dat heb kunnen doen. En vorige week heb ik dus die laatste puntjes op de i gezet en toen heb ik het manuscript door gestuurd naar de vormgever, ergens aan het begin van de week al. En ja, dat is weer een beetje zo'n mijlpaal als jouw boek, het manuscript daarvan, helemaal klaar is. Dat je dan zegt van: ja, nu is het zoals ik het helemaal wil hebben, zo had ik het voor ogen en zo is het ook geworden.
Het ligt nu bij de vormgever. En ik heb het manuscript ook gestuurd naar twee meelezers aan wie ik gevraagd heb om ook het voorwoord te maken, dan kunnen ze zien wat het uiteindelijke manuscript is geworden. En ook dat voorwoord heb ik van deze mensen ontvangen, dus nu kan de vormgever ermee aan het werk. Die gaat eerst redigeren, gaat eerst kijken of de spelling helemaal goed is, of er geen foutjes meer instaan, en misschien dat ze ook nog aan komt van: nou ja, kan je niet beter dat of dat doen, of kun je dat niet beter weg halen of daar nog iets aan toevoegen? Ik ben heel benieuwd of ze daarmee komt. En daarna wordt het écht helemaal vorm gegeven, mooie lay-out gaat het worden en ja, dan wordt het een écht fysiek boek!
Ik ga dan de komende tijd nadenken over de volgende stap die ik moet gaan zetten, dat is dus naar de.. welke uitgever, nee, wel of niet uitgeven!? Ik denk dat ik het in eigen beheer ga doen, maar dan wel, het moet naar een drukker. Dus de drukkerij kan ik gaan inlichten, ik kan gaan vragen, op een gegeven moment als we weten hoe veel bladzijdes het boek gaat worden en zo en de grootte ervan, dan kan ik dat doorgeven aan een drukkerij en een offerte opvragen. Nou ja, dat soort dingen, dat is wat er nu allemaal in gang gezet gaat worden. En dan ..ehm.. komt dit verhaal over alles is minder, behalve de tinnitus, dus tijdens een zware verkoudheid heb ik dan overal last van, alles wordt minder, alles wordt ..ehm.. ja minder voelen, minder proeven, minder ruiken, minder horen sowieso, het geluid is helemaal vervormd, behalve de tinnitus, dat ie er altijd helemaal luid en duidelijk overal overheen speelt (ha!). Dat verhaal komt dan ook in dat boek en dat is ook dan deze aflevering: seizoen 8, aflevering 2: alles is minder, behalve...
Je hebt geluisterd naar de podcast 'Evenwicht, je leven', ik ben Paula Hijne. Dank je wel voor het luisteren en tot de volgende keer.
