Als je spullen van vroeger aan het opruimen bent, kom je heel wat tegen. Dan komen er ook heel wat herinneringen naar boven. Soms pijnlijk, soms grappig, soms verbazend. Er komt van alles aan emoties langs. En zal ik het blijven bewaren of nu echt een keer wegdoen?
Eigen foto van bewaarde spullen
Volledig transcript
Dit is de podcast 'Evenwicht, je leven'. De podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord. Je luistert naar Paula Hijne. En ik deel allerlei ervaringen over ons evenwicht. En zoals ik net al zei 'in de breedste zin van het woord'. Dat kan zowel fysiek zijn als psychisch. En dan gaat het ook wel over het herinneringen, want ook herinneringen doen iets met je welzijn en daardoor kun je uit balans raken of weer in balans komen als je met herinneringen bezig bent. Tenminste dat is mij overkomen. En daar ga ik over vertellen. Dit is seizoen 10, aflevering 2: Terugdenken.
We zijn aan het opruimen hier in huis en met name ook opruimen van spullen die we al heel lang bewaard hebben. En dan gaan we kijken: willen we dit nog langer bewaren of zijn dat spullen die al heel lang weg kunnen? Nou, dan kom je weer aan allerlei herinneringen die ik dan tegenkom, waarbij ik dan even kritisch ga kijken: wil ik dat nu nog langer bewaren om er nog een keer naar terug te kunnen kijken? Of is dat niet meer helemaal nodig?
Dat vind ik best moeilijk om daar een beslissing over te nemen. Omdat ik niet weet als ik het nu weggooi, misschien heb ik het over een paar jaar, wil ik het zoeken, en dan is het er niet meer! Maar oké. Ik wil een paar dingen met je delen wat ik zo ben tegengekomen. Dan is het in ieder geval ergens nog dat ik het terug kan luisteren of zo (ha).
Ik heb namelijk allerlei foto's bekeken van vroeger en ik ben foto's tegengekomen die ik al heel lang niet meer gezien heb, omdat die niet in een boek liggen. Die zitten gewoon, zaten los, lagen los. En een heel stel van die foto's daar ben ik zo rond de 20- 25 jaar. En eigenlijk voel ik me nog wel altijd 25 jaar. Dat zal je niet helemaal denken, ik ben nu ontzettend verkouden ..ehm.. dat is dan ook wel... ik voel me 25 jaar, maar mijn lijf die voelt vaak tegenwoordig wel anders. Dan heb ik een pijntje hier en een pijntje daar en.. Ik heb natuurlijk ook de beperkingen nu waar ik rekening mee moet houden. Toen ik 25 was wist ik nog helemaal niets over mijn genetisch gehoorverlies. Ik had nog nooit gehoord over tinnitus. Ik wist niet eens wat de ziekte van Ménière was. En ik had toen een prima evenwichtsgevoel. Deed ook juist heel veel met dat evenwicht. In sporten. In bewegen. ..ehm.. dansen.
Dus voor zover ik weet waren er helemaal geen beperkingen. En volgens mij sliep ik ook gewoon de hele nacht door! Kan ik me eigenlijk nu helemaal niet meer voorstellen. Maar dat zal in die tijd gewoon heel normaal zijn geweest. Mijn menstruatiecyclus was ook heel normaal. Ik had er wel buikpijn bij en hoofdpijn op de eerste dagen als ik ging menstrueren. Maar verder kan ik me daar geen problemen over herinneren.
Het enige is dat ik wel mijn ogen, die zijn altijd wat minder geweest. Ik heb vanaf mijn 4e jaar altijd een bril gedragen. En in mijn puberteit ben ik lenzen gaan dragen dus ja, ook dat is eigenlijk het enige waarvan ik weet ‘dat werkt niet zo goed’. Toen wist ik dus nog niets over mijn gehoor.
Het enige wat ik als kind had is dat ik wel heel vaak verkouden ben geweest en ik heb ook alle kinderziektes gehad. Dan praat ik ook echt over mijn jonge jeugd zo vanaf, ik denk vanaf mijn geboorte tot een jaar of 16 of zo. En ben ik echt, ik heb alle kinderziektes gehad. Tot roodvonk aan toe (ha). Het enige, wat heel bijzonder is, achteraf gezien, is dat ik af en toe een heel zeer been had. En dat begon dan eind van de middag of ergens in de loop van de dag, en als ik dan door bleef lopen, dan werd dat steeds erger. En dan kon ik het beste vroeg naar bed gaan, gaan liggen dus, en mijn been rust geven. En dan was het na een nacht wel weer over. En dat was zo pijnlijk! En dat was wisselend. De ene keer het rechterbeen en de andere keer het linkerbeen. Dan weer beide benen en zo. Dat heb ik altijd gehad, in mijn hele jeugd, in mijn puberteit en zo. En dat was om de paar weken, was dat wel een keer. En ik kon er geen patroon of zo in vinden. Daar was ik als kind natuurlijk ook niet mee bezig. Ik heb het ook nooit laten onderzoeken. Ik weet ook niet of ik het ooit ..ehm.. ook verteld heb aan mijn ouders en of daar ooit iets aan gedaan is. Als ik het wel verteld heb, zijn we dan bij de dokter geweest? Ik heb geen idee.
Het vreemde hiervan is wel dat toen ik zwanger was, heb ik al die maanden er geen last van gehad, en dat viel mij zelf heel erg op. Want het was een gewoonte, dat dat gewoon af en toe kwam, dat wist ik. En in die zwangerschap helemaal niet. En na de zwangerschap is het ook verder weggebleven.Ik heb het daarna nooit meer gehad! Die pijn, die echt, ja, intense pijn die het kon zijn, is daarna altijd weggebleven. Dus ik weet niet wat er gebeurd is in mijn lichaam, maar het is veranderd en dat was ten goede! En dat is dan zo'n herinnering die dan ineens op komt, terwijl ik dus foto's zit te bekijken. Eigenlijk best wel gek dat je het dan over pijn gaat hebben.
Maar zo kwam ik ook tijdens het opruimen een poëziealbum tegen. Ik heb twee poëziealbums gehad. Voor de jongeren die luisteren, dat was een album waar mensen die jij dan goed kende, daar een versje in schreven en naast het versje werden er ook poëzieplaatjes ingeplakt. En sommigen waren ook heel creatief, die gingen er dan zelf wat bij tekenen en zo. En ja, op een gegeven moment kreeg je wel allemaal dezelfde soort versjes.
Ik heb hier dus dat poëziealbum ook bij me en één zo'n versje is dan:
Al ben je klein
Je kunt iets zijn
Je hebt iets weg te geven
Een lach, een knik, een lieve blik
Doen veel in iemands leven
En volgens mij is dat een ..ehm.. schoolvriendin geweest. Een meisje van de lagere school die toen bij mij in de klas zat. En dat was geschreven in 1972, want dat staat erbij 3 mei 1972. Dus die herinnering heb ik, alleen ik kan mee haar niet zo goed voorstellen wie dat nou precies was. Dus dat is toch wel weggezakt dan. Een ander versje, dat komt uit 1978, dat is weer jaren later. Dat is van een vriendin van de middelbare school. In een van de eerste jaren heb ik een vriendin gehad, die had toen een gedichtje en dat vond ik zó ontzettend mooi, dat heb ik daarna zelf nog heel vaak gebruikt! En dat gaat als volgt:
Nu ben je jong
Nu ben je klein
Hebt veel te vertellen
Maar weinig te zeggen
Straks ben je groot
En hoe zal het dan zijn?
Je zult bij veel dingen toch neer moeten leggen
Droom niet van later
Droom niet van mij
De dagen van nu en van straks gaan voorbij
Ze waaien als wind
En ze stromen als water
Wees liever vandaag
Maar gelukkig en blij
Het zou best kunnen zijn dat mensen die mij nog kennen van vroeger, dat ik dit in hun poëziealbum ook heb geschreven. Dat zo maar kunnen (ha). Dan is het weer een herinnering aan mij. En het zou best kunnen zijn dat ze mij zelf helemaal niet herinneren, maar dat ze alleen de woorden nog kennen. Want ja, dat staat er ook in, in het gedichtje. 'Droom niet van later, droom niet van mij' (haha) dus ze hoeven mij ook niet te onthouden hè. En zo hoef ik ook al die andere mensen niet te onthouden. Hoewel dat in het poëziealbum wel vaak de bedoeling was: 'vergeet me niet'. Dat werd er heel vaak wel in gezet. En toch ben ik heel veel van deze mensen vergeten, hoe jammer is dat!
En tussen al die spullen kwam ik ook een plakboek tegen en dat is echt van mijn eerste schooljaar. De eerste klas op de lagere school. Tegenwoordig is dat groep 3, maar toen was het de eerste klas. Je ging eerst naar de kleuterschool en daarna ging je naar de lagere school. En dat plakboek, daar heeft, denk ik, de juf van alles in geplakt, van allerlei dingen die wij maakten op school. En met name ook met het leren lezen en zodoende ben ik er ook achter gekomen, dat ik nog heb leren lezen met het 'aap-noot-mies'-plankje. Met het leesplankje. Dat was ik zelf eigenlijk helemaal vergeten. Ik dacht dat dat héél ouderwets was, maar in de jaren ‘60 werd dat dus nog gewoon gebruikt! En toen heb ik dat ook nog wel even opgezocht, want het leesplankje, 'aap-noot-mies' is van 1910 tot 1970 gebruikt als leesmethode op de lagere school. En daarna kwam 'Veilig Leren Lezen'. En ik heb zelf 'Veilig Leren Lezen' kinderen mee leren lezen en daarna ook de 'Leeslijn' - weer een hele andere manier van leren lezen.
Wat ik me daar nog van herinner is, dat ik niet begreep wat de bedoeling was van die letters. Ik kon het heel mooi overschrijven allemaal. Als ik dat zie, in dat plakboek, het is écht keurig geschreven. Maar ik begreep niets van die letters en ik begreep ook niet wat je ermee moest. Dus het hele leren lezen is helemaal niet vanzelf gegaan! Ik weet ook niet of het lang geduurd heeft voordat ik dat door had. Of ik dat echt in de eerste klas toch geleerd heb of pas in de tweede klas heb opgepakt. En toch is het wel bijzonder dat... ik heb het dus wel geleerd, want toen ik eenmaal in, nou ik denk in de derde klas zat, volgens mij kon ik toen al heel goed lezen. Dus waarschijnlijk is het heel snel gedaan dat proces. Toen ik het eenmaal doorhad, oh, dit is de bedoeling ermee, dat ik toen ja, dat er een wereld voor me openging! En dat ik toen alles ging lezen wat los en vast zat.
Juist doordat dit, dat ik dit ..ehm.. gezien had, dat plakboek, kwam ook naar boven dat ik, toen wij nog in Vlaardingen woonden, -en dat was dus in de eerste en tweede klas dat ik daar nog woonde-, daar ging ik ook naar de bibliotheek. Het kan ook zijn dat mijn moeder mij meenam naar de bibliotheek, omdat ik mee...
