Het thema tijdens het Schrijfcafe was 'Kracht'. Naar aanleiding van een afbeelding zijn we begonnen met schrijven. De volgende opdrachten waren; 'Aan welke dingen ontleen ik kracht?' en 'Aan wie kan ik kracht schenken?' Wanneer sta ik in mijn kracht?
(eigen foto van touwen in de knoop)
Volledig transcript
Dit is de podcast 'Evenwicht, je leven'. De podcast over ons evenwicht in de breedste zin van het woord. En je luistert naar Paula Hijne. Dit is seizoen 8, aflevering 9: In mijn kracht staan.
Een tijd geleden hadden wij bij het schrijfcafé het thema: kracht. En we mochten daar als eerste opdracht een visual kiezen, een plaatje, een afbeelding. En ik koos toen een plaatje waar allemaal lijnen, touwen, door elkaar heen liepen en die eigenlijk ook een beetje in de knoop zaten met allerlei verschillende kleuren. En die lijnen lagen allemaal op een blauwe achtergrond.
En deze kaart viel mij dus op. Die heb ik gekozen. En waarom kies ik dat dan? Als kracht het thema is? Nou, daar mochten we dus over schrijven. Die blauwe kleur, die achtergrondkleur, dat is de kleur van communicatie. Dus ergens snapte ik die ook wel. Want blauw dat is dat ook wel communicatie. Zit daar mijn kracht? Ja praten en luisteren, vragen stellen, ja horen in de breedste zin van het woord, schrijven, ook een vorm van communicatie, ja, dat hoort allemaal waardoor ik in mijn kracht kan staan. En door middel van woorden communiceer ik ook met jou. En blauw zit ook als achtergrond kleur in mijn logo van mijn bedrijf. En mijn bedrijf, ja dat gaat over niets anders dan communicatie. Dus ook die past wel heel erg goed. Dus het was eigenlijk heel logisch dat ik die kaart, met die blauwe achtergrond dan koos.
Maar waarom dan ook al die, al die lijnen, die touwen die door elkaar heen lopen, die geknoopt zijn? Nou ja, knopen doorhakken, dat is eigenlijk ook een vorm van kracht. Als je zó veel keuzes hebt, als er zo veel dilemma's zijn en als je dan de juiste keuze kunt maken. Ja en dat kan pas als iets in te knoop zit, want zonder knopen is er ook niets door te hakken natuurlijk. Hoewel, ik vind dat ik niet per se alles hoef door te hakken. Ik kan ook heel goed met geduld de knopen ontwarren. Dat is een hele andere vorm van keuzes maken, dan doe je dat in hele kleine stappen. In kleine stappen komen we tot de essentie, tot de kern.
Of misschien wel het vinden van een nieuwe weg. En al die ja, touwen door elkaar heen, dat zijn ook al die activiteiten die ik doe. Alles, alles wat ik op een dag doe, door de week doe, in een maand doe met mijn gezin, met de familie, met vrienden, met collega's. Ja al die activiteiten ..ehm.. de boekenverkoop, het schrijven zelf, ..ehm.. gebaren leren, sporten, schoonmaken, boodschappen doen, op vakantie gaan, alles! En één van die activiteiten is ook puzzelen. Puzzelen doe ik heel graag als hobby en dat is wel grappig, want ik heb het eigenlijk over het ontwarren van de knopen en puzzelen is eigenlijk de omgekeerde vorm daarvan. Kleine stukjes samen maken dan het grotere geheel. En je zou van dat plaatje, met al die touwen, zou je kunnen knippen en eigenlijk ook weer een puzzel van kunnen maken en dan weer nou ja, opnieuw puzzelen ..ehm.. ontwarren. (ha)
De volgende opdracht die wij kregen tijdens het schrijfcafé was een lijstje maken met de vraag: Aan welke dingen ontleen je kracht? En dat lijstje heb ik gemaakt en ik ga er een paar even opnoemen. Want de volgende vraag was ook meteen: Wat doe je ermee? En ik heb zo'n lijstje gemaakt met aan de ene kant dan de dingen waar ik krachten aan ontleen en aan de andere kant meteen wat ik ermee doe. En het eerste was: inademen, frisse lucht. Dat is dan eigenlijk energie opdoen. Dat doe ik ermee. Ik doe er dan energie mee op.
Schrijven, dat is voor mij ook ontspanning.
Kijken, dat brengt me in het hier en nu, als ik nu kijk, dan ja, dan zie ik wat er op dat moment voor me is.
Eten, goed eten, dat geeft mij energie.
Water drinken, dat heb ik écht nodig!
Waar ontleen ik nog meer kracht aan?
Aan mijn huis, waar ik woon. Want dat biedt veiligheid.
Ik ontleen ook kracht door in actie te komen, door juist dingen te gaan doen! Door keuzes te maken. Ja, en wat doe ik daar dan mee? Ja, dat doe je sowieso, in actie komen is natuurlijk ‘wat doen’. Maar daarbij stel ik ook grenzen, ..ehm.. ik leer daar nieuwe dingen mee, door keuzes te maken laat ik andere dingen ook liggen. Stel ik prioriteiten. Ja, ik doe er dus heel veel mee!
Waar ik ook kracht aan ontleen is door de juiste vragen te stellen aan de ander. En wat doe ik daar dan mee? Ja, dat is om dingen helder te maken.
En de volgende opdracht tijdens het schrijfcafé was dan om één van die dingen uit dat rijtje te pakken en daar weer een tijd over te schrijven. En ik koos toen voor dat woord: inademen. Voor die frisse lucht, waar ik energie door krijg. Dat heb ik toen geschreven. Begon ik met: adem in, adem uit. En met name 's nachts als ik niet kan slapen door hittebuien of allerlei gedachten, dan ga ik écht even mijn bed uit, naar de wc. Dan kan ik weer frisse lucht weer even inademen, kan ik even naar buiten kijken. En door bewust in- en uit te ademen komen de gedachten dan wel weer tot rust. En door uit bed te zijn, gaat mijn lijf ook weer een beetje afkoelen en dan voel ik ook die frisheid op mijn huid en dan kan ik weer naar bed. En dan ga ik toch weer het warme bed in en dan leg ik mijn handen op mijn buik, adem in, adem uit. En dan voel ik mijn buik op en neer gaan en als het lukt, alleen maar letten op m'n inademen -want uitademen gaat eigenlijk vanzelf- dan daalt de rust weer in mijn lijf en komen mijn gedachten tot stilstand. En dan val ik uiteindelijk weer in slaap.
En die ademhaling die is voor mij heel belangrijk om bewust te voelen, en ook dan mijn aandacht daar naartoe te brengen. Want goede slaap zorgt voor nieuwe energie. Energie om de dag door te komen. En overdag dan is die ademhaling natuurlijk ook van belang, alleen ben ik me dat veel minder bewust. Alleen nu tijdens dit vertellen, nu ik dit sta te vertellen aan jou, gaat mijn buik gewoon rustig op en neer. En de rustige ademhaling die voelt voor mij veilig, geborgen. En dat houdt me ook wel in het hier en nu. En tijdens het sporten, dan breng ik die ademhaling tot, ja, tot eigenlijk tot grote hoogte, dan ga ik sneller ademhalen, dieper ademhalen, soms moet ik helemaal happen naar lucht. Alleen dat is tot een bepaalde hoogte mogelijk, want tot het uiterste gaan dat kan ik niet meer. Dat is eigenlijk onmogelijk. Als ik dat wel een keer doe, omdat het een keer nodig is, omdat ik ergens heel hard naartoe moet fietsen of zo, dan voel ik mijn hoofd direct reageren. Dan word ik duizelig. Dan raakt mijn evenwicht gewoon verstoord. Dus ademhalen kan ik niet tot het uiterste. En wat ik wel kan doen, is dan mijn conditie opbouwen en blijven opbouwen en sterk houden, want dan lukt het wel ietsje beter. Nou dat was een tekst die ik geschreven heb naar aanleiding dan van dat woord: inademen, wat mij kracht geeft.
De volgende opdracht in dat schrijfcafé was dan: Aan wie kan ik kracht schenken? Vond ik ook een hele leuke. Mochten we eerst een heel rijtje maken. Ja, dus schreef ik als eerste mijn echtgenoot, die kan ik kracht schenken. Cliënten, mijn zoons, vrienden, vriendinnen, medesporters op de sportschool, de buren, toevallige voorbijgangers, de mensen in de gebarengroep, de toehoorders van presentaties, de lezers via mijn boeken -de patiënten, therapeuten, de artsen- ja en jij als luisteraar van de podcast. Ik kan jou ook kracht schenken als je dat nodig hebt.
De volgende opdracht was om ook weer in dit rijtje één ding te kiezen die jou zelf raakt. En zo'n rijtje schrijf je eigenlijk best snel op en ik had toen ook het woord 'toevallige voorbijgangers' die vond ik wel heel mooi. En daar mochten we weer een tijdje over schrijven. Toevallige voorbijgangers, ja wat is dan toeval? Is de ontmoeting met de ander wel toeval? Het is in ieder geval niet gepland zoals ik... natuurlijk als ik naar de sportschool ga daar ..ehm.. dat is gepland. Dus daar heb ik de ontmoeting, dat weet ik van tevoren. Als ik naar de oefengroep ga, die mensen, daar spreken we mee af. De cliënten die op bezoek komen, daar is ook de afspraak mee.
Dus waarom kies ik uit deze rij dan 'toevallige voorbijgangers'? Dat komt omdat ja, omdat het een soort kleine cadeautjes zijn. Ik zie dan een bepaalde blik, een ontmoeting alleen met de ogen. En dat kan al heel krachtig zijn. Als ik met zachte ogen de ander aankijk, zonder oordeel, zonder iets te moeten of te willen, dat is al zó veel! Dat is zó heerlijk om zo iemand op die manier te ontmoeten. Alleen met een blik in de ogen waarin ik de ander zie! Écht zie! Zonder dat ik ook maar iets weet over die ander. Er is geen verhaal, er is geen verleden, geen toekomst en we hoeven nergens naartoe! We zijn alleen er even op dat moment voor elkaar en hoeven verder niets. En zo'n toevallige ontmoeting die geeft kracht naar beide kanten. Helemaal als er ook helemaal niets in mijn hoofd opduikt, dat vind ik het allerfijnste. Alleen onze ogen die elkaar ontmoeten en dat besef, want het komt niet heel vaak voor, dat besef als ik dat bewust voel, dat is ja, een ervaring als een cadeautje. Hoewel... een cadeautje is misschien iets te veel, het is eigenlijk meer een verrassing, want de ontmoeting is helemaal niet gepland. En er hoeft niets uitgepakt te worden en er hoeft ook niets mee te worden gedaan! Het is alleen oog in oog. En dan van hart tot hart. Heel even in verbinding met die ander. En daar heb ik dan ook een 'Elfje' over geschreven, dat zijn 11 woorden achter elkaar, een heel klein gedichtje.
Alleen
onze ogen
die elkaar ontmoeten
geeft al zoveel voldoening
Verbinding
En ik kom er dan ook achter, dat als ik in mijn kracht sta, als ik mij krachtig voel, dan k...
