Dit was de eerste keer dat ik een heuse boekpresentatie heb gehouden. Dat was spannend. Niet alleen om het feestje te vieren. Ik raakte namelijk echt even uit evenwicht toen ik de recensie las met stukken tekst erin die niet kloppen met wat ik bedoel in het boek. Onterechte kritiek zei iemand tegen me toen ze het boek helemaal had gelezen. Gelukkig heb ik kunnen genieten van het feest. En de kritiek, geen idee hoe dat afloopt.
(foto van Roel Hijne, vlak voor aanvang van de boekpresentatie)
Volledig transcript
Welkom, bij de podcast 'Evenwicht, je leven'. Je luistert naar Paula Hijne. En in deze podcast vertel ik over ons evenwicht. Zowel het fysieke als ons psychische evenwicht. En daar komen ook allerlei ervaringen naar boven waar ik mee te maken heb en wat ook te maken heeft met gehoorverlies en tinnitus en onder andere natuurlijk, nu mijn nieuwe boek. Dit is seizoen 10, aflevering 9: Spannend!
In de vorige aflevering heb ik het gehad over de boekpresentatie en heb ik jou het verhaal alvast laten horen, het praatje wat ik zou gaan doen bij de boekpresentatie. Maar voordat ik die boekpresentatie had was ik natuurlijk al wel een beetje zenuwachtig van oh zou dat allemaal wel goed gaan.
Toen kwam de recensie in Hoorzaken. En daar was ik behoorlijk ondersteboven van! Het bracht mij ja, zelfs letterlijk uit evenwicht! Want, omdat het evenwicht zelf niet zo goed meer werkt is dat een soort zwakke plek geworden. Want de een krijgt hoofdpijn en de ander buikpijn en ja ik word dan instabiel. Toen ik die recensie las, dacht ik echt van hè, heb ik het dan helemaal verkeerd?! Dus ik mijn eigen tekst nog een keer door genomen in het boek, nog een keer gelezen. En toen dacht ik hè, het staat er écht toch anders dan wat de recensent in zijn recensie heeft geschreven. Het wordt gewoon helemaal omgekeerd. En dan gaat het om een tekst die... zijn twee stukken waar hij het over heeft, waar hij heel veel over schrijft, en het gaat om twee stukjes tekst wat, nou nog geen bladzijde beslaat. Terwijl in het boek heel veel meer woorden en zinnen en visies van mij en mijn kijk op tinnitus weergeeft. Maar zo spookte er van alles door me heen. Hoe... eh hoe moest ik hiermee omgaan?
En ondertussen was ik natuurlijk bezig met die voorbereidingen voor de boekpresentatie en daar keek ik ook enorm naar uit! En ik werd dus ineens overspoeld ook door die onzekerheid. Ik ben in gesprek gegaan met mensen die mij goed kennen. En die heb ik ook gevraagd: zie ik het dan zo verkeerd? En die mensen zeiden: nee hier spelen andere zaken. Hier is waarschijnlijk iets heel anders aan de hand. Ja, daar kun je alleen maar naar gissen. En een ander zei -die het boek ook kent, die het boek gelezen heeft- die zegt: hè het is toch geen wetenschappelijk informatief boek? Dan is het vreemd dat het als zodanig beoordeeld wordt. Het lijkt erop alsof ze jou boek helemaal willen onderuithalen! Ja, nou ja, enzovoort.
Wat moest ik hiermee, want het zijn natuurlijk mensen die mij liefhebben, die begrijpen hoe mijn visie is. Ja, kunnen zij dan ook weer met een kritische blik naar zo'n recensie kijken?
En ondertussen, die voorbereidingen. Dan ben je bezig met, -oh ja, wat ik nodig had was de banner. En de visitekaartjes in de vorm van boekenleggers. Die heb ik opgehaald bij de drukkerij. Alles was klaar en dat was heel mooi. Ik kwam daar de drukkerij binnen en daar stond de banner rechtop, dus ik zag hem eigenlijk van verre al staan, zo door het raam heen. En toen had ik van: yes, dit is precies wat ik voor ogen had! Hier staat precies alles op wat ik wil delen op het moment dat ik ergens kom en ik mag een presentatie geven en het gaat over een van de drie boeken die ik geschreven heb, over een van de drie onderwerpen waar ik zo mee bezig ben.
Welkom in mijn wereld van het horen! Zo noemde ik ook mijn praatje. Alles rondom dat horen waar ik ook graag over vertel! Ik heb ook nog afgesproken op de locatie van: hoe gaan we het precies doen? Hoe doen we de indeling hier? Kan ik echt de microfoon gebruiken? Gaan jullie dat klaarzetten of moet ik nog wat vroeger komen, zodat ik kan helpen met dingen klaarzetten? Nee, dat zou allemaal geregeld worden. Daar hoefde ik zelf niet mee bezig te zijn. Op het moment dat ik daar zou komen zou alles klaar staan.
En thuis had ik natuurlijk al die spullen die ik mee ging nemen. Dat was dan de banner, de boekenleggers, de boeken zelf. Maar ook de eerdere boeken, zodat mensen het ook even kunnen inkijken. Ik had ook ..ehm.. wat lekkers meegenomen. Als ze weg zouden gaan dan konden ze ook daar iets van pakken. Dat heeft te maken dan weer met gebaren. Waren kleine duimpjes, in pepermuntvorm. Echt grappig!
En zo was ik er op vrijdagavond ook helemaal klaar voor om dus de volgende dag de boekpresentatie te gaan houden. En ondertussen was er toch een beetje die onzekerheid. Op donderdag 27 november lees ik de 'Dagelijkse gedachte' en daar stond dan 'niets is van alle kanten volmaakt'. Die vond ik mooi. En op vrijdag kwam de 'Dagelijkse gedachte' ook weer binnen -want dat krijg ik elke dag binnen via de mail- 'het vergt moed om los te laten wat je niet echt nodig hebt'. En dat heb ik op vrijdag gedaan! Ik heb losgelaten dat er vreemde kritiek komt op wat ik geschreven heb. Ik heb losgelaten dat iemand die ik best heel hoog heb zitten, omdat ik vaak zijn recensies zo goed in elkaar vind zitten, daar is echt onderzoek naar gedaan en dat ik dat bij deze recensie vind dat hij de plank volledig misslaat. Niet volledig, er staan ook goede dingen in de recensie die gewoon helemaal passend zijn, maar de foute conclusies die hij trekt, nou! Om dat dus allemaal los te laten. En dat lukte gelukkig.
Ik heb goed geslapen. En ik werd 's morgens wakker met echt dat gevoel van: há ja, ..ehm.. nu mag ik het boek presenteren aan een grotere groep mensen, die komen speciaal luisteren naar wat ik te vertellen heb en ook naar de andere sprekers. Ik heb er zin in!
En we zijn daar naartoe gegaan, naar die locatie. Ik heb mijn hoorhulpmiddelen even allemaal aangezet, want dat had ik ook nog in de week van tevoren goed getest. En de batterijen goed opgeladen, zodat ik met goed gevulde batterijen dat ik de extra hoorhulpmiddelen goed kon gebruiken en dat het al die tijd -dat die aan konden staan- dat het bruikbaar was. Dus toen we daar aankwamen heb ik dat even allemaal aangedaan. Ik heb zo'n werpbox waar dan een microfoon in gaat en zelf sluit ik dat aan op een ringleiding, die hang ik om mijn nek heen. En dat gaat dan naar een ontvangstkastje en die kan ik zelf steeds uit- en aan zetten. Het mooie is dat we ook op dat moment, dat ik dat aan had gesloten, dat mijn zoon, die nam de werpbox mee en die ging helemaal aan de andere kant van de locatie -het koffiehuis De Oude Bieb- en hij ging daar zachtjes iets zeggen tegen mij. Dat hoor ik dan rechtstreeks op mijn oren. Ik verwonder mij nog steeds dat dat dus mogelijk is, dat ik iemand die ver weg staat letterlijk kan verstaan wat die dan zegt! Het werkte dus. Dat was al mooi!
Alles stond klaar. Ik kreeg zelf al een kopje koffie, want degene die daar bediende weet al wat ik graag drink. Ik hoef alleen maar het gebaar te maken met dat ik dat graag wil en wat ik wil, hij herkent het. Want hij vindt het heel leuk dat we daar, op die locatie, elke donderdagochtend de gebarenoefengroep hebben. Hij vindt het leuk om te zien hoe wij dan met elkaar aan het oefenen zijn. Op die plek waar ik met de gebarenoefengroep zit, elke donderdagochtend, daar heb ik ook gestaan nu, om mijn praatje te houden.
En op een gegeven moment kwamen de mensen een beetje binnen druppelen. En ze kregen koffie of thee. Ze kregen wat lekkers. En daar had ik mooie, van die kleine petitfourtjes met het logo van het boek erbovenop. Dus het was ook nog iets heel bijzonders wat paste bij waar ze voor kwamen. Ze konden ondertussen ook de boeken in kijken, want die lagen daar. En op een gegeven moment ben ik mijn praatje begonnen, hadden we allemaal... we hadden een programmaatje gemaakt en dat lag ook op de tafels, dus mensen konden ook zien oké, ja het begint om 11 uur, dan gaat ze vertellen.
En toen ben ik gaan vertellen! Dat verhaal wat ik al aan jullie heb verteld. Wel met nog wat meer tekst erbij. Want ik kon nu, terwijl ik daar stond te vertellen, ook mensen meteen even bedanken, want die hebben daar allemaal in meegeholpen. En die mensen kon ik even noemen. Want die waren er! Die kon ik aankijken! Vond ik zelf heel fijn dat dat mogelijk was.
En zo waren er na mijn praatje ook twee andere sprekers. Eén is de meelezer, één van de meelezers, die heeft ook het voorwoord geschreven. En een stukje uit het voorwoord staat ook op de achterkant van het boek. Hij heeft ook gesproken namens de Stichting Hoormij. Want daar is hij de organisator, ja de organisator van Tinnitus Trefpunt.
De andere spreker was de vormgever, redacteur en vormgever. En zij heeft het boek binnenstebuiten gekeerd. In eerste instantie rondom de tekst en in tweede instantie helemaal de vormgeving van het boek. En ook zij had hele mooie woorden en ook hoe de samenwerking is verlopen. Ja, dat was gewoon heel fijn om dat van haar te horen en dat zij ook zelf trots is op dat boek wat zij mede mogelijk gemaakt heeft.
Daarna konden de mensen vragen stellen. En daar had ik die werpbox ook voor nodig. Die werpbox die ging dan naar de persoon die de vraag stelde. Zo kon ik het letterlijk horen. Voor de andere mensen was dat moeilijker. Alleen, er waren ook twee schrijftolken bij, de hele ochtend. Hele ochtend, het was maar anderhalf uur hè, het valt mee, totaal. Maar er waren twee schrijftolken die van het begin af aan de belangrijke dingen, de sprekers en van mij allemaal getypt hebben. En op tablets die verdeeld stonden over de tafels konden mensen meelezen, als ze het niet goed konden volgen, en dan konden ze gewoon lezen wat er gezegd werd. W...
