Bullshitten – communiceren zonder belang te hechten aan de juistheid van informatie – is de afgelopen jaren een populair onderwerp van wetenschappelijk onderzoek geworden. Maar wie zijn die bullshitters? Waarom bullshitten ze? En wie lopen de meeste kans in de bullshit van een ander te trappen? Aan de hand van recent psychologisch onderzoek bespreken Rolf en Anita antwoorden op deze vragen.
Meer over dit thema vind je in hoofdstuk 6 van het boek Drang naar Samenhang: De Psychologie van het Begrijpen.
Verwijzingen:
- Frankfurt, H.G. (2005). On Bullshit. Princeton and Oxford: Princeton University Press.
- Littrell, S., Risko, E.F., & Fugelsang, J.A. (2021). ‘You can’t bullshit a bullshitter’ (or can you?): Bullshitting frequency predicts receptivity to various types of misleading information. British Journal of Social Psychology. https://doi.org/10.1111/bjso.12447
- Kowalchyk, M., Palmieri, H., Conte, E., & Wallisch, P. (2021). Narcissism through the lens of performative self-elevation. Personality and Individual Differences, 177(1), 110780. DOI: 10.1016/j.paid.2021.110780
- Pennycook, G., Allan Cheyne, J., Barr, N., Koehler, D.J., & Fugelsang, J.A. (2015). On the reception and detection of pseudo-profound bullshit. Judgment and Decision Making, 10(6), 549–563.
- Sarajlic, E. (2019). Bullshit, truth, and reason. Philosophia, 47(3), 865–879. https://doi.org/10.1007/s11406-018-9990-9
Genoemde weblink:
Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.
