Υπόθεση και ψυχογράφημα χαρακτήρων
Ένα Μακάβριο Πάρτι – εμπνευσμένο από την ταινία «Θηλιά»
Δύο νεαροί φίλοι, καλλιεργημένοι, ευφυείς και βαθιά αλαζόνες, δολοφονούν έναν συμφοιτητή τους όχι από πάθος, ούτε από ανάγκη, αλλά από περιέργεια. Θέλουν να βιώσουν την εμπειρία του «τέλειου φόνου». Ο φόνος δεν είναι γι’ αυτούς έγκλημα· είναι άσκηση νου, απόδειξη ανωτερότητας, ένα πείραμα που επιβεβαιώνει τη θεωρία τους πως κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται πάνω από τον νόμο και τη συνείδηση. Το σώμα του θύματος κρύβεται σε ένα μπαούλο — και το μπαούλο μετατρέπεται σε τραπέζι δεξίωσης. Πάνω του σερβίρεται φαγητό, ποτό και αβρότητες. Κάτω του βρίσκεται ο νεκρός.
Το πάρτι που ακολουθεί δεν είναι απλώς πρόκληση· είναι τελετουργία. Ένα μακάβριο παιχνίδι ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι. Οι καλεσμένοι — ο πατέρας του θύματος, η αρραβωνιαστικιά του, ο πρώην σύντροφός της και ένας παλιός καθηγητής — κινούνται γύρω από το μπαούλο σαν άθελοι μάρτυρες. Η αθωότητα συνυπάρχει με την ενοχή στον ίδιο χώρο, χωρίς κανείς να το γνωρίζει. Ή σχεδόν κανείς.
Το έργο δεν ρωτά «ποιος σκότωσε;». Το έγκλημα είναι γνωστό από την πρώτη στιγμή. Η αγωνία γεννιέται αλλού: στο αν η αλαζονεία μπορεί να μείνει ατιμώρητη· στο αν η διανόηση, όταν αποσυνδέεται από την ηθική, γεννά τέρατα· στο πότε — και αν — η θηλιά της αλήθειας θα σφίξει.
Οι δύο δολοφόνοι
Ο πρώτος είναι ψυχρός, ειρωνικός, αυτάρεσκος. Αντιλαμβάνεται τον φόνο ως έργο τέχνης. Παίζει με τις λέξεις, με τους ανθρώπους, με την ιδέα της αποκάλυψης. Δεν φοβάται· επιθυμεί να αναγνωριστεί. Η ενοχή δεν τον αγγίζει, γιατί θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο.
Ο δεύτερος είναι εύθραυστος. Συμμετείχε στο έγκλημα, αλλά δεν αντέχει το βάρος του. Το σώμα του τον προδίδει: νευρικότητα, αλκοόλ, σιωπές που κραυγάζουν. Δεν είναι λιγότερο ένοχος· είναι απλώς πιο ανθρώπινος. Η συνείδηση τον καταδιώκει και η παρουσία του καθηγητή γίνεται γι’ αυτόν αφόρητη.
Ο καθηγητής
Είναι το κεντρικό ηθικό κάτοπτρο του έργου. Ένας άνθρωπος της σκέψης που, στο παρελθόν, φλέρταρε με επικίνδυνες ιδέες περί ανωτερότητας και εκλεκτών. Οι μαθητές του πήραν τα λόγια του κυριολεκτικά. Τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες του λόγου του. Δεν είναι ο ντετέκτιβ· είναι ο ένοχος της ιδέας. Όταν ανακαλύπτει το πτώμα, καταρρέει η ψευδαίσθηση της διανοητικής απόστασης. Η σκέψη χωρίς ευθύνη αποδεικνύεται φονική.
Τα θύματα γύρω από το θύμα
Ο πατέρας, η αρραβωνιαστικιά και ο πρώην φίλος κινούνται μέσα στη σκηνή σαν ζωντανές αποδείξεις της ανθρώπινης τρωτότητας. Εκπροσωπούν την αγάπη, την απώλεια, τη μνήμη — όλα όσα οι δολοφόνοι περιφρόνησαν. Η παρουσία τους κάνει το έγκλημα πιο ωμό, γιατί υπενθυμίζει ότι κάθε θεωρία σπάει μπροστά στον πόνο.
Το Ένα Μακάβριο Πάρτι, εμπνευσμένο από τη «Θηλιά» και τη θρυλική κινηματογραφική μεταφορά του 1948 από τον Alfred Hitchcock, δεν είναι αστυνομικό έργο. Είναι ψυχολογικό θρίλερ. Ένας στοχασμός πάνω στην αδιαφορία, στην αλαζονεία της διάνοιας και στην επικίνδυνη ψευδαίσθηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί πάνω από τη ζωή και τον θάνατο. Η θηλιά δεν είναι μόνο το σχοινί του φόνου· είναι η αλήθεια που αργά ή γρήγορα σφίγγει.
🔍 Ψυχογράφημα: Η Αλαζονεία ως Έγκλημα
Το έργο δεν είναι ένα απλό ψυχολογικό θρίλερ. Είναι μια μελέτη πάνω στην αλαζονεία. Η πράξη του φόνου δεν παρουσιάζεται ως εγκληματική εξαγρίωση, αλλά ως «διανοητικό πείραμα». Ο Μπράντον δεν σκοτώνει μόνο έναν άνθρωπο – επιχειρεί να επιβεβαιώσει πως ο ίδιος είναι Θεός.
Κάθε σκηνή είναι εμποτισμένη με το ρίγος της απόστασης: η απόσταση ανάμεσα στο έγκλημα και στην καθημερινότητα, ανάμεσα στη φιλοσοφία και στην πράξη, ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση και στην ύβρη.
Ο θεατής δεν αγωνιά για το ποιος σκότωσε. Το ξέρει από την πρώτη σκηνή. Το ερώτημα είναι:
Πώς αντέχει η κοινωνία να χορεύει γύρω από ένα πτώμα, χωρίς να μυρίζει το θάνατο;
🧠 Σύνδεση με το Σήμερα
Η εποχή μας βρίθει παραδειγμάτων αλαζονικής υπεροχής. Νέοι που σκοτώνουν για το “viral”. Άνθρωποι που...
