🎙️ Προλογισμένο και σχολιασμένο από τη Γεωργία Αγγελή – Storyteller of Light
Είναι κάποια έργα που μοιάζουν με καθρέφτες. Δεν δείχνουν τη μορφή μας, αλλά το τίμημα που πληρώνουμε κάθε φορά που προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτήν. Η «Ώρα για το γεύμα» του Τζον Μόρτιμερ είναι ένα τέτοιο έργο. Ένα σύντομο δραματικό κομψοτέχνημα που ξεκινά ως ρομαντική σκηνή και καταλήγει σε σιωπηλό ψυχογράφημα. Στο ηχητικό προλογίζω το έργο η ίδια και στο τέλος το κλείνω με προσωπικές σκέψεις, σαν να σβήνει η αυλαία ενός μεσημεριανού ονείρου που δεν άντεξε το φως.
🌿 Υπόθεση του έργου
Σε μία βρετανική εταιρεία ταπετσαριών, ένας νεαρός παντρεμένος μεσαίο στέλεχος γοητεύεται από μια ταλαντούχα απόφοιτο σχολής τέχνης. Τα βλέμματά τους, χαμηλόφωνα και διστακτικά, συναντιούνται ανάμεσα σε ρολά ταπετσαριών και μοτίβα λουλουδιών.
Το μεσημεριανό διάλειμμα γίνεται η μικρή τους πύλη προς ένα αλλιώτικο κομμάτι ζωής. Θέλουν να ζήσουν ένα σύντομο ειδύλλιο. Μια παρέκκλιση. Μια απόδραση μιας ώρας.
Όμως τίποτα δεν μένει ανέγγιχτο από την πραγματικότητα. Κάθε τους προσπάθεια για ιδιωτικότητα διακόπτεται από περιστατικά, ανθρώπους, θόρυβο. Ο άντρας εντοπίζει τελικά ένα μικρό ξενοδοχείο και κλείνει ένα δωμάτιο για μία ώρα.
Για να δικαιολογήσει την παρουσία τους, υφαίνει μια περίπλοκη ιστορία. Έναν φανταστικό γάμο που διαλύεται, μια σύζυγο που έρχεται από το Σκάρμπορο, μια δραματική συνάντηση.
Η γυναίκα ακούει. Μα όσο ακούει τόσο συμμετέχει. Το ψέμα γίνεται καθρέφτης της. Η φανταστική σύζυγος ντύνεται με τη δική της σιωπηλή θλίψη. Τα γεγονότα που δεν έγιναν ποτέ αποκτούν μορφή.
Τσακώνονται για μια ζωή που δεν υπάρχει.
Στο τέλος χωρίζουν.
Εκείνος γυρίζει σιωπηλός. Εκείνη χαμογελά ήρεμα. Κάτι έμαθε. Κάτι άλλαξε μέσα της.
👤 Χαρακτήρες – Ψυχολογική τομή
Ο άντρας
Δεν είναι ούτε ήρωας ούτε εραστής. Είναι ένας άνθρωπος της μεσαίας τάξης που βαδίζει πάνω στη ρωγμή της ανικανοποίητης ζωής του.
Φοβάται τις συγκρούσεις. Δεν αντέχει τις δεσμεύσεις που ο ίδιος δημιούργησε. Νοσταλγεί μια επιθυμία που δεν ξέρει να ζήσει.
Το ψέμα του δεν είναι κακία. Είναι αυτοπροστασία. Δεν επινοεί ιστορία για να αποπλανήσει αλλά για να σωθεί από το ίδιο του το κενό.
Ο Μόρτιμερ τον δείχνει γυμνό μπροστά στον εαυτό του:
άνθρωπο που θέλει μια ώρα πάθους
μα δεν αντέχει ούτε ένα λεπτό αλήθειας.
Η γυναίκα
Αντίθετα, εκείνη κουβαλά μια σιωπηλή δίψα για κάτι που μοιάζει με μέλλον.
Είναι νέα, ευαίσθητη, γεμάτη φαντασία.
Όμως η κοινωνία της δεκαετίας του ’60 δεν της επιτρέπει να διεκδικήσει όσα ονειρεύεται χωρίς ενοχές.
Γι’ αυτό η φανταστική ιστορία που ακούει την αγγίζει βαθιά.
Στα μάτια της ο άντρας γίνεται σύμβολο ενός κόσμου που ίσως θα μπορούσε να ζήσει αλλά δεν θα τολμήσει ποτέ.
Η είσοδός της μέσα στο ψέμα είναι η είσοδός της στην αλήθεια της δικής της μοναξιάς.
Η διευθύντρια του ξενοδοχείου
Η ενσάρκωση του κοινωνικού βλέμματος.
Η ηθική του ’60.
Η φωνή που λέει στον άνθρωπο πως καμία απόδραση δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη.
Όχι από τον νόμο, αλλά από την ίδια του την ενοχή.
🕰️ Ιστορικά στοιχεία εποχής
Η Βρετανία του 1960 βρίσκεται στο κατώφλι της μεγάλης αλλαγής.
Η σεξουαλική επανάσταση δεν έχει ακόμα ξεσπάσει.
Οι γυναίκες εργάζονται μα παραμένουν υπόλογες.
Οι άντρες νιώθουν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην οικογενειακή σταθερότητα και στην προσωπική τους επιθυμία.
Το γραφείο είναι φρούριο, το μεσημεριανό διάλειμμα παραθυράκι, το ξενοδοχείο όριο.
Ο Μόρτιμερ τοποθετεί τους ήρωες στην πιο απλή, καθημερινή στιγμή και αποκαλύπτει τη μεγάλη αλήθεια:
οι άνθρωποι δεν ζουν αυτό που θέλουν, ζουν αυτό που αντέχουν.
________________________________________
💬 Το μήνυμα του έργου
Η επιθυμία δεν καταστρέφεται από την κοινωνία.
Καταστρέφεται από τον φόβο.
Ο φόβος της δέσμευσης.
Ο φόβος της μοναξιάς.
Ο φόβος της αλήθειας.
Το έργο αποδεικνύει...
