Fernan pertsona garbia zen. Urrutitik antzematen zitzaion pozik bazegoen, orduan munduko izaki maitagarriena zen, edo triste, astiro ibiltzen zenean, oinak lurrari itsatsita bezala. Fernando liburu irekia zen, pentsatzen zuena kontatzen zuen, bere ilusioak, bere pozak, eta baita bere kezkak ere. Harekin ez zegoen zurikeriarik. Bere lagunen laguna zen, eta bere familia maite zuen. Besterik gabe.
