Ik stond in de kroeg met een aantal vriendinnen. Terwijl zij het hadden over werk, vriendjes, over familie en al het belangrijke in het leven, dwaalden mijn gedachtes af. Ik kon alleen maar denken aan 'hem'. Ik miste hem. Zijn gladde lichaam, mijn handen door zijn haar, zijn twinkelende ogen. Ik miste hoe hij me liet voelen als ik wist dat hij aan mij dacht, als hij zei dat hij bij me wilde zijn, dat ik zo bijzonder was. Ik had echt geprobeerd om hem uit mijn hoofd te zetten en te focussen op de dingen die ertoe doen. Er waren honderd redenen waarom ik hem moest vergeten. En ik dacht dat het me lukte, maar… Ondanks dat ik hem maanden niet gesproken had, voelde ik alles aanspannen op het moment dat ik aan hem dacht. Mijn lichaam smeekte om hem.
