Herken je dat. Bestel je ergens koffie. Vraag de eigenaresse hoe het met je gaat, begin je spontaan te huilen in een volle zaak! Ok. Dit was in het begin van mijn burnout en misschien niet erg representatief. Maar ik begon wel standaard te huilen tijdens mijn beoordelingsgesprekken terwijl er nooit niets aan de hand was. Ik had mijn emoties gewoon niet onder controle. Sterker nog er was nooit echt ruimte voor mijn emoties. Ik stopte ze weg, nam er de tijd niet voor waardoor ze als een vulkaan op bepaalde momenten flink uitbarsten. Oh wat kon ik daarvan balen zeg!
Ik ben al een emotioneel persoon sinds ik me kan herinneren. Ik kan ook heel veel aanvoelen al weet ik nog niet of deze gevoelens dan ook kloppen of dat ik ze vooral voel vanuit mijn perspectief. Ik neem je in deze podcast mee in mijn emotionele leven ; )
Ik heb er mijn weg in gevonden en ik heb er eigenlijk nu geen last meer van. De emoties zijn er nog hoor, maar ze mogen er zijn. Ze krijgen de ruimte wat inhoudt dat ik regelmatig even een traantje kan laten, maar vervolgens weer opgelucht verder kan zonder dat het me beïnvloed. Ik hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal en mijn overpeinzingen. Ik besef me nu dat ik nog meer voorbeelden heb, maar daar ga ik denk ik posts over schrijven op Instagram.
Veel luisterplezier!
