De zin en onzin van het stellen van diagnoses. Ik krijg vaak de opmerking dat ik er weer een diagnose bij maak: beelddenken. Maar niets is minder waar. Als we kinderen zien zoals ze zijn, met hun neurodiversiteit, hun mogelijkheden en beperkingen dan kunnen we een diagnose als richting gebruiken waarin we ongeveer de oplossing kunnen zoeken, dan doen we recht aan de verschillende variaties die er zijn. En een diagnose moet geen doel op zich zijn maar een richting waarin we de oplossing kunnen verwachten. Geen enkel mens is hetzelfde laten we dat als uitgangspunt nemen. Hierover gaat deze podcast met Suzanne van Uden.
