Toen ik mijn opleiding begon, was ik de tweede aios in het perifere ziekenhuis waar ik startte. De aios vóór mij had het pad al wat geëffend, aangezien het best even wennen was voor de maatschapsleden om ineens operaties uit handen te geven en supervisie te moeten doen naast hun eigen spreekuur. Initieel mochten we in de nachtdienst niet mee naar de ok, omdat de operatieassistenten hadden aangegeven ‘dan helemaal nooit meer wat te kunnen doen’.
