Τελικά, φαίνεται πως κρύβεται κάτι αργεντίνικο μέσα μου. Ετσι, βγήκε η εκδοχή του άσματος στο πιο ποιητικό. Το τραγουδώ η ίδια, επειδή δεν εμπιστεύομαι σε ενοικιαζόμενες αοιδούς τα σοβαρά μου πονήματα. Τα λογάκια:Δεκατέσσερις ήταν Φλεβάρημε τσακώσαν να κλέβω παγκάριμε φαντάστηκα να βρίζω και να φτύνωμοναχός μου, με τον άγιο Βαλεντίνο!Με ρίξαν αχταρμά στο κρατητήριοκαι νόμιζα θα πέρναγα μαρτύριοΜα ο έρωτας γωνιά γωνιά με ψαχνειμου ρίχνει στο κεφάλι και με φτιάχνει!Κι εκεί που έβριζα τον άγιο γκαντέμηαυτός μου χαριζε ολόκληρο χαρέμι!Αγγέλες αραγμένες μέσ' στα κάγκελακι εγώ να παριστάνω τον αρχάγγελα!Δεκατέσσερις φέτος Φλεβάρηνα σουφρώσω κανένα παγκάριο πασάκας της ψειρούς να ξαναγίνωτό'χω τάμα, μα τον άγιο Βαλεντίνο!Ο έρωτας ανθεί στα κρατητήριαμε κρότους, οιμωγές, βασανιστήριασε μάτια στολισμένα δακρυοπάχνηΟ έρωτας κρεμιέται σαν αράχνηΔεν ξαναβρίζω πια τον άγιο γκαντέμηαυτός μπορεί να μου χαρισει και χαρέμι!Αγγέλες αραγμένες μέσ' στα κάγκελακι εγώ να παριστάνω τον αρχάγγελα!_____________see also: http://radiobubble.gr/el/audio/3362/tango-version
