Over het ‘ja maar’ gesproken
We willen vandaag stilstaan bij het vierde vers uit de psalm die in het Hebreeuws zegt:
boven de stemmen van vele wateren, van de geweldige baren der zee, is de Here geweldig in den hoge.
Ja, ja, het kan waar zijn:
De volkeren verheffen, HEERE,
de volkeren verheffen hun stem,
de volkeren verheffen hun gebruis.
Maar…
boven de stemmen van vele wateren, van de geweldige baren der zee, is de HEERE geweldig in den hoge.
Boven de stemmen van machtige wateren, de Mym ('majim'), een beeld van de volkerenzee. Over welk beeld gaat het nu eigenlijk? Weer een trapje hoger dan het beeld in vers 3, dan nog een trapje hoger: 'de majestueuze brekers van de zee' en dan opeens keert het 'geweldig' terug, maar nu in combinatie met 'in de hoge is de HEERE' of zoals het ook vertaald kan worden met de 'formidable'. Zo is het laatste woord van dit vers de Naam van God. Hij heeft het laatste woord en Hij is het laatste Woord. Die Naam vormt na al het geweld in vers 3 en 4 HET rustpunt. Punt uit zou ik willen zeggen.
Lees meer...
