چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
سخن شناس نهای جان من خطا این جاس
دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب
بنال هان که از این پرده کار ما به نواست
مرا به کار جهان هرگز التفات نبود
رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست
