Egun ederra da gaurkoa. Ederregia. Distira ateraz doaz bere zapata beltzak,
bere zapata berriak, oraindik inork zanpatu gabeko zapata glamourosoak hiriko espaloi
grisetan barrena. Traje beltzari berri usaina dario oraindik eta udaberriko polenaren
lurrinarekin nahasten da bere pausu hots gozatuen konpasean. Hiria nagiak atera
nahian dabilen ipurtargi bat da oraindik, izaren antzera mugitzen dira kortinak leihoen
begi-niniek “minutu bat, minutu bat gehiago” esango balute bezala. Baina hiriak ez du
minuturik ematen. Elizako kanpandorreko kanpaiak orroka hasi dira eta beste pixka bat
egin du gora orduen orratz laburrak. Zortzirak.
Egun ederra da gaurkoa. Oraindik ohean egon zitekeen, pertsianetatik sartzen
diren argi izpiek bere gelako hormetan xake taulak nola marrazten dituzten begira.
“Bizitza xake taula bat duk” esaten zion aitak aspaldi, oso aspaldi, beste mundu
batean, eta bere burua ikusten zuen horman eguzkiak marraztutako zuriunez zuriune
jauzika, bizitza itzalen eta argien arteko borroka bat zela pentsatuz, egun onak eta
txarrak, edo txar bihurtzen diren egun onak, igande hura, esaterako, berak oraindik,
goizeko zortzietan kale nagusiko kafetegi berriaren parean geratu zenean, ez zekien
arren. Egun ederra da oraindik; haurrak parkera eraman zitzakeen, egunkaria eta
croisant batzuk erosi eta banku batean eserita ikusi nola zebiltzan kolunpioetan
bueltaka; zigarro bat ere erre zezakeen haiei begira, noizbait utzi behar zuela
pentsatuz, zigarroak, alegia, aita izateari ez baina zigarroak erretzeari bai, biak
azkarrago hiltzeko moduak izan arren utzi behar zituela zigarroak eta kirola egiten
hasi, aspaldian gaztetako galtzak jantzi ezinik zebilen eta ingurukoek ez zioten lehen
bezala begiratzen; barre egiten ziotela sentitzen zuen eta isilaraziko zituen, bai horixe.
Horrelako gauzak pentsatzen ditu igande goiz honetan, zortziak eta bi minututan,
zebra-bidea pasatzen duen bitartean, hankak arrasto zuritik arrasto zurira, noski.
Egun ederra da gaurkoa, ordea, eta denok dakigu ederregi hasten diren
egunek min ematen dutela; edertasunak min ematen duela esango luke filosoforen
batek baina metafisiko jarri gabe ere badakigu ondo hasten diren egunak gaizki
bukatzen direla, bizitza xake taula bat dela, are gehiago azkarregi bizi nahi duten
hirietan, are gehiago azkarregi bizi nahi duten hirietan trajea janzten dutenentzat eta
are gehiago azkarregi bizi nahi duten hirietan trajea janzten dutenek berak bezala pisu
astun bat baldin badaukate gerrikotik zintzilik. Pausua laburtu du, mantsoago doa,
izerdi tantak jausten zaizkio kopetatik lurrera, tanten hotsa aditzen du “tan-tan” zebrabideko marra beltzen gainean. Isilarazi egin nahiko lituzke tantak, isilarazi pausuak,
isilarazi azkarregi doan bihotz azeleratua eta isilarazi akordeoi zulatu baten moduko
bere arnasketa irregularra, baina ederregia da eguna isilik egoteko eta geroz eta
pausu laburragoz doa bere helburura, geroz eta mantsoago, “minutu bat, minutu bat
gehiago”, gerritik zintzilik daukan metal zatia hatz erakusleaz laztantzen duen bitartean.
